Знаёмцеся, калі ласка!
Таццяна Барысюк нарадзілася 18 кастрычніка 1971 года ў Мінску. Пасля сярэдняй школы № 149 і Мінскага педвучылішча № 1 скончыла філфак БДУ (1995) і аспірантуру Інстытута літаратуры (цяпер гэта Інстытут літаратуразнаўства) імя Янкі Купалы НАН Беларусі (2001), дзе працуе малодшым навуковым супрацоўнікам). Вершы Т.Барысюк друкаваліся ў часопісах “Першацвет”, “Маладосць”, “Крыніца”, “Полымя”, “Беларусь”, “Беларуская думка”, штотыднёвіку “Літаратура і мастацтва” і некаторых альманахах. Друкуецца з 1993 г. Аўтар паэтычнай кнігі “Аўтапартрэт” (2002) і шматлікіх літаратурна-крытычных і літаратуразнаўчых публікацый. Выступае як паэт, літаратуразнавец, крытык і перакладчык. Аўтар кампаратывістычных прац «Сон у беларускай і польскай паэзіі 80-90-х гадоў ХХ стагоддзя», «Традыцыі англійскага і польскага рамантызму ў сучаснай беларускай паэзіі», «Пошукі бессмяротнасці ў сучаснай беларускай і рускай паэзіі», «Нацыянальныя вобразы свету і чалавека ў сучаснай беларускай і рускай паэзіі», “Канцэпты “сваё” і “чужое” ў сучаснай беларускай і брытанскай англамоўнай паэзіі”. Піша дысертацыю “Ідэйна-жанравыя пошукі ў сучаснай беларускай паэзіі”. Да лепшых твораў адносяцца таксама сыны – Андрэй і Пётр.
Спадарыня Таццяна - вельмі таленавітая паэтка, яна даслала на конкурс цудоўныя вершы пра каханне. Сёння мы публікуем іх для вас!
І глядзіце наш святочны фотарэпартаж з цырымоніі ўзнагарожання!
Таццяна Барысюк
ПЛАТАНІЧНАЕ КАХАННЕ (нізка вершаў)
Чым большае каханне, тым менш
на яго адпушчана часу.
(З фільма “Аса”)
Закаханасць
(залатое сячэнне перавернутае)
Мара пра страсць да яго – небяспечна,
невырашальна, адчайна-прывабна.
Помню, што я ўжо жанчына – не дзеўчына,
ды з ім лятункі ярчэй і прывабней.
Бачу – прыцягваю позіркам – б’юся
ў невыказальным спадзеве на шчасце.
Я прамаўчу. І хай будзе што будзе.
Гэты парыў мо патоне ў бясчассі.
Ён прамаўчыць? Проста сыйдзе і знікне?
Постаць апошні раз блісне ў люстэрку.
І зарагочуць з таго люцыферкі,
што закаханасць не знесла праверкі.
Акунуцца ў таемную страсць
(залатое сячэнне перавернутае; фантастыка мрояў)
Памаладзець – на дно нырнуць,
адкінуць рэшткі год нарослых,
на нас на абаіх зірнуць –
я маладая й Вы дарослы.
Разбежку ўзросту скасаваць
як найдакучную між ісцін
і доўга ў вочы пазіраць,
як часта то было калісьці.
Вачамі Вам сказаць “люблю”,
каб Вы адразу зразумелі.
Хвілінку кожную лаўлю
спатканняў хвалявальна-хмельных
і не хачу спускацца на зямлю!..
* * *
Куды прыводзяць мары? Да яго.
Да вуснаў, да вачэй, да доўгіх пальцаў.
Ва ўзроку я шукаю пробліск зор,
ва ўсмешцы – нашых дзвюх энергій танцы.
Баюся, што не стрэнемся калісь,
што будзе мне забыць яго так цяжка!
Жыццё таксама хутка праляціць.
Я так хацела, каб мяне заўважыў!
Так марыла да сэрца прытуліцца!..
* * *
Хачу наваражыць сабе каханне
і каб яно прыйшло ў мой скрушны свет,
каб я была шчасліваю ад рання,
каб разам мы ўсміхаліся вясне.
Я апранала б гожыя сукенкі
і вочы б мае сонцам зіхацелі!
Мой любы! Памажы мне мроі здзейсніць,
каб рай зямны адчулі нашы целы.
Каб мы ўзляцелі!..
* * *
Адваяваць цябе ва ўсіх мадам?
Запал малы і смеласці бракуе.
Табе душу і цела я аддам,
ды толькі ты ці марыш пра такую?
Вачэй тваіх прываблівы сусвет –
ён праглынае ўсю мяне, дарэшты.
Табе ці ёсць у страсці гэтай сэнс?
І я ці ёсць тваёю мрояй-мэтай?
* * *
Самы прыгожы мужчына – каханы.
Мне не хапае пяшчотных абдымкаў.
Быць з Вамі разам – мне так нерэальна,
а быць у пекле наяўным – так звыкла.
Я ратавалася б Вашымі вуснамі,
позіркам Вашым і Вашай усмешкай.
Я – у адчаі і на сэрцы – вусцішна.
Я несвабодна, а з вамі – бязмежна.
Вы – непазбежнасць…
* * *
Незвычайны. Нязведаны. Схоўнае шчасце!
Наглядзецца на Вас не хапае хвілінаў.
Я адна патанаю ва ўяўленай страсці,
і мне скрушна, што тая ўжо хутка загіне.
За акном снег ляжыць – сакавік распачаўся,
а на сэрцы трывога, што я не кахана.
Я змагу адпусціць Вас – свабоднаю чаіцай –
і ў лядовай самоце гаіць свае раны.
Мой нязведаны! Прыйдзеце стомным змярканнем,
каб прасіць аб спагадзе, уцехах, любові.
Ці змагу Вам адмовіць, адзіна каханаму?
Ваш пагляд абязбройвае, дзёрзкі, чароўны...
Уява і ява-2
Я ўяўляю нас, скажам, у Лондане,
усміхаемся ў кадры з Біг-Бэнам,
у Балгарыі, пляжнай і сонечнай,
ці ў Італіі йдзем набярэжнай.
Я ўяўляю: мы ў жарсных абдымках,
пацалункамі страсць разганяем,
з Вамі мы, як Сусвет, неабдымны,
у мілоснай пяшчоце згараем.
Уявіць можна ўсё. Што заўгодна.
Мы ў лятунках – шчаслівы і рады.
Плюс – у тым, што не ўбачу раптоўна
Вашай жорсткай нянавісці й здрады!
Новае нараджэнне
(залатое сячэнне перавернутае)
Як б’ецца Ваша сэрца?
Ці згадваеце мой твар?
Так хочацца ў НАС верыць мне
насупраць людзям злосным.
Шукаю сэнс у еднасці –
як неабходнасць шчасця,
магчымасць разам сцвердзіцца,
ніць лёсу разам прасці.
Быць не хачу пакінутай
ля вогнішча мінулага.
Былое ўжо загінула.
Я з Вамі – як прачнулася.
Як зноў на свет вярнулася!
* * *
Вясна, зноў акрылены стан,
Ці станеш маёй ты сяброўкай?
Каб мне не зрабіць новых ран,
не плакаць аб ім зноў употай.
Каб ведаць: магчыма – усё,
што й ён мяне моцна кахае,
што радасным стала жыццё,
у мроях мяне калыхае,
гайдае на сонечных хвалях…
* * *
Гасподзь, не карай! Я кахаю,
імя яго ўслых выдыхаю.
І нашу мілосць я зазначу
галоўнай у снах варыянтаў[1].
Сваю маладосць раблю вечнай,
каханне яго – неаспрэчным!
* * *
Часам думаю: з кім ты і дзе ты,
часам мару і рушу да мэты.
Дом, быт, бібліятэка і праца…
Так мне хочацца разам застацца!
Разважаю: ці гэта магчыма?
Тады крылы растуць за плячыма.
Бо каханне дае мне натхненне,
а яшчэ – сэнс жыццю і цярпенне.
Я прашу: мяне не выракайся,
бо адно ў табе лёс мой і шчасце…
* * *
Снег на маёй лёг душы.
Новых сняжынак кружэнне.
Што там далей? Лёс? Крыжы?
Значных падзей набліжэнне?
Вы – быццам промень святла
ў змрочным маім каралеўстве.
Спалены цмок мой датла.
Дождж ачышчальны пральецца
ў скрухай працятае сэрца.
* * *
Ці ведаеш ты, я дачушку хачу – ад цябе!
Мяркую, што ты толькі страсць прачытаў па вачах маіх…
Так хутка расстанне! Ці буду шчасліваю – без
паглядаў тваіх і прамоваў з душою распахнутай?
А сэрца тваё не саспела для жарсных падзей,
і я не запала ў свядомасць адзінай жанчынай.
Праз лёс твой яшчэ пройдзе шмат разнастайных людзей.
Забыць мяне будзеш мець мноства дарэчных прычынаў.
Успомніш мяне – як успышкаю памяць азорыш.
Ці знойдзеш імпэт пазваніць і спытаць, што са мною.
А я пачакаю пяшчоты тваёй, ясназорны,
каб мы ў пацалунку адчулі яднання гармонію.
Акрыленасць
(залатое сячэнне перавернутае)
Я крылы вырошчваю ў неба ўзляцець
і фарбы Сусвету захоўваю ў памяці.
Мой любы, без Вас – спусташэнне і смерць,
а з Вамі – яднанне ў касмічным арнаменце.
Вы мне прапануеце ў неба ўзляцець
ці я застануся бяскрылай і сумнай?
Без Вас – Сонца шлях мой асветліць ледзь-ледзь,
каб мне дажываць між рэаліяў тлумных.
Я крылы распростваю ў неба ўзляцець,
мае ланцугі ападаюць пры ўзлёце.
Я вольная птушка, не зомбі, не цень,
шчаслівая з Вамі ці ў новай самоце.
О не пакідайце мяне ў тым балоце!..
* * *
Хацела б яшчэ раз – апошні – каханаю быць!..
А там – буду моўчкі сябе забіваць як жанчыну.
Пяшчоту мужчынскую трэба хутчэй мне забыць,
паверыць, што шчасце ўва мне, не вытворна мужчынай.
Паверыць, што я – цэнтр Сусвету свайго, значны сэнс,
дазволіць сабе вырашаць, быць самотнай ці ў пары,
у план найбліжэйшы ўпісаць слова рэдкае “секс”
і марыць на лета пра Кіпр, Туапсэ ці Канары.
Шчасліваю стаць! Для сябе! Хай згараць
масты паміж мной і мінулым – яскравым агменем!
Хай вера ў сябе стане зброяй – як моцная раць,
што знішчыць праклёны зайздроснікаў, злыбедаў цені!
Шчасліваю стаць! Дачакацца мужчыну – Свайго! –
і разам з каханым ісці да таго, што прызначана.
Дзяцей гадаваць і падтрымліваць страсці агонь
і верыць, што сёння ў мяне – не ўсё страчана!
Трыялет
Каб пакахалі Вы мяне,
была б шчаслівай я і светлай.
Мы адхілілі б усе вета,
каб пакахалі Вы мяне.
Любоў наймоцным запаветам
хай сутнасць нашую кране.
Каб пакахалі Вы мяне,
была б шчаслівай я і светлай.
* * *
Ці забываць Вас доўга, цяжка,
ці помніць, ціха, патаемна?
Хоць шчасце з Вамі недасяжна,
ды марыць так пра Вас прыемна!
Дні схлынуць хваляй прахалоднай,
і праляцяць гады, як вецер.
Мы з незваротнасцю самотнай
увойдзем кожны ў рай і Вечнасць.
Спыняючы каханнем час
Мы разам. Я хачу стрыножыць час,
спыніць імгненне, з тамніцай зорнай.
Хачу да дробязей запомніць Вас,
бо хутка цуд растане, ілюзорны.
Спыніць кахання міг, чароўны, дарагі,
вачамі цалаваць Ваш твар прыгожы.
І ні адна з суперніц-варагінь
нас раз’яднаць у гэты час не зможа!
* * *
Божа, зрабі мяне ўраз – незабыўнай!
Каб пакахаў ён, са мною застаўся.
Моцны характар дай – быць незабіўнай,
каб з перашкодамі, горам змагацца.
Божа, дай волі да мэты імкнуцца
і дасягаць, перамогу здабыць.
Хочацца бачыць і вочы, і вусны
сябра майго, каб зноў марамі жыць…
* * *
Колеру хвалі марской
некалькі маю сукенак.
Любы, Вы – мой неспакой,
Вы – маё шчасце ў адценнях.
Хутка расстанне і змрок.
Трэба душой паміраць мне.
І забываць Ваш узрок,
да ўваскрашэння збірацца
зноў…
* * *
Якое кіно я пабачыць хацела б?
Як рукі твае абдымаюць мне цела,
як вусны да вуснаў маіх прыпадаюць –
натхненнем гаючым і шчасцядайным.
Хачу я пабачыць у прышлым далёкім
дачушку і сына, на бацьку падобных.
Што ты пазіраеш мне ў вочы з любоўю,
што ты мне не здрадзіш з дзяўчынай любою.
* * *
Вас забываць – як сябе забіваць.
Кожная хвіля – у сэрца кінжалам.
Будзеце, любы, мяне ўспамінаць
ці я для Вас прамільгну незаўважнай?
Толькі ці здолею Вас я забыць,
сэрца схаваўшы ў жалобнай скарбонцы?
Птушкай сягнуўшы з нябёс да глыбінь,
ці ўваскрашу я ў душы сваёй сонца?..
* * *
Буду Вашу душу я гукаць,
калі будзе самотна і горка.
Некаханаю – доля чакаць,
што згадаеце ў час надвячорка.
Што прыпомніце сэрца цяпло
і пагляд спадзявання на шчасце.
Я малюся, каб наша “было”
стала росквітам будучай страсці.
Мой родны!
Мой родны! Здаецца, чужым быў,
калі ўпершыню Вас сустрэла.
Цяпер як без Вас буду жыць я,
як з сэрца мне выцягнуць стрэлы?
Мой родны! З Радзімаю роўны!
Каханаю, мілай не стала.
Адзіны мой, любы, чароўны!
Хай нас уратуе расстанне.
* * *
Калі лёс азмрочаць нягоды і злосць,
калі раз’яднае шляхі недарэчнасць,
трымай моцна, любы, мяне і мілосць,
каб разам сустрэлі мы згоду і Вечнасць.
* * *
Сотні дажджоў, сотні сонцаў, снягоў
раздзяляць будуць нас у імкненні да смерці.
Так хачу я пабачыць Вас, любы мой, зноў!
Не аднойчы. Штодзень у жыцці сваім. Верыце?..
* * *
Лепшая карціна –
фота каханага:
глядзела б бясконца!
На Мядовы Спас
На Мядовы Спас час
думаць пра вусны твае.
У тваіх карых вачах
мару прачнуцца я!
У мядовых снах – ах! –
я ў абдымках тваіх згараю.
Толькі ці суджана нам
разам быць у тым раі?
* * *
Каталагізаваць!
Шчасце, каханне і поспех.
Хібы, памылкі прызнаць,
мець усвядомленасць, досвед.
Жыць без цябе не змагу.
Буду знікаць паступова:
страчваць і колер, і гук
стануць і свет мой, і слова.
Яблычны Спас
3
Яблык спакусы табе не падам,
я пачакаю.
Помніш мяне ты, мой любы Адам?
Моўчкі кахаю.
Як я хачу быць у раі з табой,
смелым, наіўным.
Толькі з табой маю светлы настрой,
лёгкія крылы.
Жыццё і смерць
Замест “секс” пішу “success”,
хоць сэнсу няма ў абодвух
паводле духоўных законаў.
Мой абавязак –
дзеля дзіцяці мужа цярпець –
гэта смерць.
Там, дзе каханы, – жыццё,
мараў маіх адкрыццё,
моўчкі сумую…
* * *
У час вечаровы
ў прызначаным месцы
з табой мы сустрэнемся
пад зорным месяцам.
У вочы глядзецьму
да самазнікнення.
Мой любы! Ты стаў
толькі зданню і сненнем…
Любоўныя таямніцы
(трайны санет, 1+2 чытаць парадкова)
Мяне змаглі б Вы пакахаць Пяшчотна, хмельна, назаўсёды
Усёй душой, да самых нетраў, Хачу піць мёд з жаданых вуснаў,
Каб нам упасці ў бездань-страсць Каб думак сустракаць усходы,
І знікнуць там для ўсіх і свету? Зноў зачароўвацца спакусай.
У Вашы мары зазірнуць Таемна, можа, забаронна,
Хацела б я і там застацца. Карціць мне зведаць Вашу сутнасць.
Віхроў-пачуццяў каламуць – І сімфанічна, і стазвонна,
Як быццам дзвюх энергій танцы. Прыемна Ваша мне прысутнасць.
Тугі мілоснай, жарснай рух. Малюся я, каб разам быць,
Жадаю (ды не гавару) Каб не забіў лятункі быт.
Да сэрца ціха прытуліцца. Я Вам прызнаюся вачыма:
А Вы маўчыце. Я не трэба? Я так аддана Вас люблю.
Аб тым не скажа й Бог на небе. Нам знакі лёсу мойры шлюць,
Ёсць у жыцці шмат таямніцаў. Не ўсе спасцігнуць нам магчыма.
* * *
Імя тваё пішу
фарбай на гаражы.
Моцна кахаю.
* * *
Слёзы мае – лёзы па сэрцы.
Любы мой, свеце мой, ясны мой месяц!
Вам непатрэбная, Вамі забыта.
Вам напішу смс-ку з нябыту.
Я не прывыкла мілосці вымольваць.
Гонар жаночы ўскрасае, адноўлены.
Я напішу Вам яшчэ – наастачу.
Боль, што нічога для Вас я не значу.
* * *
Мара, каханы, бывай, не вяртайся!
Іншаю буду і з іншым узрокам.
Сутнасць маю не прыняў – выракайся.
Толькі не кайся – хай будзе па-простаму.
Дзякуй, мой любы, табе за надзею,
за акрылёнасць, за выбух натхнення.
Успамінаючы, я маладзею.
Яву вяртаючы, я камянею.
Скрозь прастору і час
(пантум)
Скрозь прастору і час
Вас прашу аб сустрэчы.
Блаславяць, светлых, нас
Бог-Сусвет, Маці-Вечнасць.
Вас прашу аб сустрэчы.
Я сумую! Кахаю!
Бог-Сусвет, Маці-Вечнасць,
паспрыяць заклінаю!
Я сумую, кахаю,
ён маўчыць. Мо забыўся?
Паспрыяць заклінаю
маёй справе заблытанай.
Ён маўчыць. Мо забыўся?
Ад тых дум халадзею…
Маёй справе заблытанай
я дам моц і надзею!
* * *
Пісаць не буду больш, трывожыць
Вас напамінам пра сябе.
Прашу цябе, магутны Божа,
дай моцы ў гэтай барацьбе!
Мая параза: не кахана!
Змірыцца! Сцерці вобраз любы!
Суцішыць скрушнае дыханне.
Бывай! Навечна! Вораг… Люты…
* * *
Няма. Не будзе. Не было
цябе ў жыцці маім самотным.
І толькі ўпартае сціло
кранае літары, як ноты.
Быў сонца пробліск залаты,
і ён свяціў усмешкай мілай.
Мне сонцам гэтым здаўся ты.
Ты быў не явай. Я сасніла…
Крумкач
(мой татэм паводле Верхняга Задыяка Паўла Глобы)
Зімні вечар. Крумкач. Nevermore.
Эдгар По адгадаў маю скруху.
Любы знік. Я не спальваю мост.
Толькі плачу пад свіст завірухі.
Ён не вернецца, плач ці не плач.
Не пазвоніць на нейкае свята.
Ведаць цяжка, бо я – той крумкач.
Маю талент прароцтва пракляты.
* * *
Апошні дзень зімы.
Расстанне мне – як згуба.
Сустрэнемся ці мы,
любы?
Апошняе жаданне –
мець толькі Вас у сэрцы.
Самота існавання –
без сэнсу.
* * *
Дарэмна пустымі спадзевамі жыць!
Магчыма ж ужо! Ды, здаецца, не трэба.
Дождж доўгачаканы не хоча імжыць
На гэту сасмяглую, прагную глебу.
Апалена сонцам бязбожным, ліхім.
Вампірыць яно найапошнія сілы.
Паслана мне ўсё за якія грахі?
Люблю цябе, Божа! Кахаю Вас, мілы!
О марныя мары! Мне ўсё – для чаго?
Каб я зразумела ілюзію шчасця?
Не хоча згасаць вераломны агонь,
І целам каханага чар прычашчацца.
Мо любы! Вы згуба! Кармічны мой кат!
За Вамі пайду я і ў рай, апраметную.
Па мне застанецца шмат вершаў і згад
Аб тым, як шукала я шчасце – адметнае.
* * *
Быць некаханай – горкі вырак.
Забыць – і шчасця дачакацца!
Вас з сэрца кіпцюрамі выдраць!
Няхай мяне суцешыць праца.
Ён прыйдзе, моцны і пяшчотны.
Не зможа воч адвесці нават.
Забыць Вас – кон добраахвотны.
Сустрэну новага – за кавай!
Ён нечакана прыйдзе ў лёс мой
І прынясе з сабой адхланне,
надзею, радасць, мудрасць, гожства,
святло ў душы і рай-каханне.
* * *
Кахаць яго – шчасце.
* * *
Забыць яго! Не набліжацца!
У аддаленні – моц, прываба!
Каб ідэальнымі застацца
ў вачах адно аднога нам бы!
О толькі б не расчаравацца!
Для Вас гатова ўсё зрабіць я!
І толькі б Вам не адцурацца!
Калісь ці здолею забыць Вас?..
Пошукі і знаходкі
Шукаю каханне –
знаходзіцца вопыт.
Шукаю стасункаў –
Ды позніцца водзыў.
Далёка ты. Чую
прысутнасць праз сэрца.
Што помніш і любіш –
мне хочацца верыць.
Мне мроіцца: ты мне
пазвоніш, запросіш
на доўгі шпацыр
ці то ўлетку, ці ўвосень,
узімку, вясною,
заўжды, назаўсёды…
Мой мілы, каханы,
ты мара, ты одум…
* * *
Мілосць – стыхія, акіян.
Я прападаю ва ўспамінах.
Не падарвацца б на той міне.
Твая пасмешка – як маяк.
Хоць я не мэта для цябе
і не каханая, не мроя,
чаму твой голас, як Тыбет,
душу прыцягвае парою?
* * *
Будзе сон. Будзе ранак і снег
за акном. Будзе кава з карыцай.
Будуць мроі пра позірк твой, смех,
пра жаданне аднойчы скарыцца.
Так хачу я, каб выбраў мяне!
Каб прызнаўся аднойчы ў каханні!
Бо іначай – жыццё праміне,
сэрца будзе крывавіцца ранай.
* * *
Мой любы, адзіны мой катарсіс!
Табе аднаму шлю я мары-сны!
Сусвету малюся, каб разам быць,
мяне каб не змог з сэрца зжыць.
З’яднаныя светлай любоўю,
жылі каб у згодзе й гармоніі!
* * *
Мой свет, што без Вас, – не жыццё – існаванне.
Бязважкіх і тлумных дзён марнаснаванне.
Бо толькі пра Вашы я мару абдымкі,
пра нашых сумесных падзей фотаздымкі.
Пра нашы спатканні, дзяцей, адпачынкі,
як разам катаем вазочак з дзяўчынкай.
Пра сына, што ў Вас на руках засынае,
пра шчасце страчаць з Вамі кожны світанак.
Вы Сонца, якога – я ведаю – варта.
Прабачце, цягнуся да Вас так упарта!..
* * *
Я нікога так не пакахаю,
як цябе! Ці водгук будзе?
Я паветра мёртвае ўдыхаю.
Не-натхненне цёплы лоб асцюдзіць.
Не прызнаюся табе ў любові.
Скрушны сорам гонар прыціскае.
Тваю ўсмешку, вочы, чорны бровы
ў вечаровым сне не прачытаю.
Наша Італія
Ты быў у Венецыі, я – у Бергама.
Італіі нашай чароўная аўра.
І мора, і горы, дубы, кіпарысы.
Аблічча твайго незабыўныя рысы.
Слоў, намі нясказаных, белыя маскі.
І нашых нядотыкаў вабныя ласкі.
* * *
Вачамі ў вочы – захапляцца.
Нібы душой душы прыняцце.
А ты – не свой. Ужо – чужы.
Далёкі. Любы. Як мне жыць?..
Пераднавагодні ліст
(залатое сячэнне перавернутае)
Яліны прыбраныя ў цацкі.
Кружляюць гулліва сняжынкі.
Калядамі марым пра шанцы,
здзяйсненне жаданняў, смяшынкі.
Не верым у Дзеда Мароза –
няма падарункаў цудоўных.
Чароўна-нязбытныя крозы –
у сэрцы, у самым прадонні.
Утульна ў вячэрняй кватэры.
І хутка курантаў бой – стрэча.
Год Новы ўваходзіць у дзверы,
каб штосьці змянілася ў рэчах.
Каб новае штосьці засведчыць.
Магчыма ўсё…
Магчыма ўсё – калі паверыць! –
Спяваюць мантры экстрасэнсы.
Ты – малады, свавольны вецер,
Лавіць цябе не мае сэнсу.
Лавіць цябе? У шлюб? Крый Божа!
Хапіла мне расчараванняў!
Не варта мне цябе трывожыць.
Няхай жыве адно Каханне!
Балада Грэйс Келі
Княгіняй Манакскаю быць найпрыгожай –
здаецца, што здольнае з тым параўнацца?
Уборы мяняць і ўсміхацца вяльможна,
з Рэнье княствам правіць – няпыльная праца.
Дзяцей нараджаць, уладарнікаў трону,
на фота пазіраваць – як для гісторыі.
І быць паслухмянай для мужа, пакорнай,
усладай яго ў хвілі радасці й горы.
Прыгожая, мілая – шанец на вернасць
манарха таго, што абраў цябе жонкай.
Ён проста мужчына, і заканамернасць –
што пойдзе за новаю таліяй тонкай.
Няма тых, каго замяніць немагчыма?
Жаночае сэрца – гульня для ўладарцы!
Загінула ты – ён панікнуў плячыма.
І сумны сядзеў ля партрэта ў палацы.
Маналог сучаснай Іжоты
(залатое сячэнне перавернутае)
Праз вочы каханне да сэрцаў ішло.
…Каб кроў супыніць, я дала табе лекі.
Сустрэліся пальцы – узнікла мілосць
такая, якая існуе навекі.
Нявольная я, муж нямоглы, стары,
А ты малады, светлы месяц мой ясны!
Каханне агеньчыкам жарсным гарыць,
хай вечна палае, няхай не пагасне!
Ваду падала табе – смагу спыніць,
а ў ёй былі мары, табой апантаны.
І гэты любоўю асветлены німб
напоўніў напой той чароўнаю тайнай.
…Іжотай была. Цяпер кліч мяне Таняй…
Ваўчыца
Таямніца прыцягнення
між мужчынам і жанчынай.
Наймагутнага натхнення
для паэзіі прычына.
Не магу адолець скруху
ад таго, што Вы маўчыце.
Абярнуся ў завіруху
я самотнаю ваўчыцай.
Дабягу да Вас палямі,
снегам, сцюжай, бездарожжам.
Ў Вашай цішы развітальнай
для мяне ёсць вырак Божы.
* * *
Неспакойны месяц люты –
быццам мой прыгожы любы:
зімны недасяжнасцю,
светлы – сэрца важнасцю.
Трансерфінг маёй рэальнасці
(паводле тэорыі Вадзіма Зеланда)
Я была у пекле Данта,
прасвятляю лёс зласлівы.
Бо ў прасторы варыянтаў
ёсць такі, дзе я шчасліва.
***
Яшчэ крыху – і льдом растане люты.
Цяплей надвор’е – гэта добры знак.
У промнях сонца заспявае лютня,
і ў нашых снах паселіцца вясна.
Зноў лета. Восень. Злая зімавея.
Дні пралятаюць – вецер за акном.
Хай будуць моц, і радасць, і надзея
і добрай аўрай поўніцца Ваш дом.
Душа
(залатое сячэнне перавернутае)
Аднойчы Вас знайшла душа,
якая прагла трансфармацый.
Узніклі Вы – як мройны шанц
майму жыццю даць памяняцца.
Праходжу праз руіны мар.
Мінулага хачу пазбыцца.
І Вы прайшлі. І Вас няма.
Мне птушкай аб акно не біцца.
Хацела Сонцам быць для Вас
і саграваць цяплом мілосці…
Апошні бляск надзеі згас.
Вас і мяне сагрэе хтосьці.
А шчасце – пройдзе міма нас…
* * *
Ён прыйдзе раптам.
Жыццё аквеціць.
Напоўніць даты.
Мой змрок асветліць.
Я стану сэнсам
яго карціны.
Мы будзем зместам
любві адзінай.
Газель
Глядзець на каханага твар я хачу,
каб страсць палыхала агнём уваччу.
Каб ён абдымаў мяне жарсна і смела,
яго пацалункаў сп’янелых хачу.
Хай не зразумеюць нас іншыя людзі,
я вечнасць правесці з абранцам хачу!
* * *
У неўзаемным каханні ёсць слодыч?
Проста маўчаць, не прызнацца ў каханні.
Думаць, што вечнасць – адчай прахалодны,
І не адчуць асалоды-адхлання.
Не надакучваць яму смс-камі,
Не дазваляць сабе марыць пра шчасце,
Нават пра кайф ад банальнага сексу,
І абясцэньваць магчымыя шанцы…
Любы! О не забывайце!
* * *
Бываюць такія мары,
якім ніколі не здзейсніцца.
Бываюць такія кашмары,
ад якіх не адчэпішся.
Бываюць такія ўспаміны,
якія ў мінулае вабяць.
Усмешка твая, позірк мілы –
такая прыемная памяць!
Лебядзіная песня
(залатое сячэнне перавернутае)
Зноў плакала мая душа,
Тваёй хацелася пяшчоты.
Імя хацела прамаўляць.
Я так жадала, каб прыйшоў ты!
Твой позірк мне патрэбны быў.
Каб толькі бачыць твар і постаць!
Са мною шчасце б ты набыў
адзінае, якога – досыць.
Нягоды маю – лёс такі:
Выпрабаванні, гора, стрэсы.
Табе жахлівы негатыў.
Ты мкнешся прэч ад тых дэпрэсій.
Мой любы – лебядзінай песняй…
Праверка пачуццяў часам
Правяраю я ЧАСАМ цябе:
Ты не пішаш, не трэба цяпер.
Прымушаюся дужаю быць
І каханага ўмомант забыць.
Ды нагадваю ўмёрлай душы:
“Не пішы ты яму, не пішы…”
Уява і ява-3
(згадваючы Платона і Пастарнака)
А я ўявіла нас з табою – у пасцелі.
Як мы, бы свечкі на вятры, з табой трымцелі.
Шчаслівы мы былі, натхнёны, ясны, вольны.
На ложку тым з табою нам было раздольна.
Хацела я спыніць зусім імгненні шчасця,
мяне каб доўга мог і цалаваць, і лашчыць.
Закрэсліваю ў скрусе я гульню ўяўлення.
Мы цені. Гэты думкі – быццам нашы сненні.
Акеанічная прывабнасць[2]
Цаню часовую прынаднасць
у адрас мой мрой-парыванняў.
Акеанічная прывабнасць
тваіх вачэй і спадзяванняў.
Містычнасць стоеных пачуццяў,
калі Вы сэнс жыцця й адхланне…
Але – сам-насам апынуцца
звыш сіл маіх выпрабаванне!
Ілюзія кахання
Твой кароткі парыў да мяне быў ілюзіяй.
Ты мне быў, ёсць цяпер найчароўнейшай музыкай.
Так хацела тваёй быць насуперак пасткам!
Так хацела з табою навекі застацца!
Хай мне кажуць, што шчасце амаль недасяжна.
Мне твой выбар такі лёсаносны і важны!
Верасень, у дзень асенняга сонцастаяння
(залатое сячэнне перавернутае)
Гэты верасень – кава з карыцай.
Плямы святла на лісці шматкалёрным.
Хочацца любаму ў страсці скарыцца,
ды ён далёкі, як Шлях небазорны.
Верасень – яблыкі, астры, касмеі,
гонар пабітых дажджамі гартэнзій.
Я аб каханні прасіць Вас не смею.
Ціха канаю, без слёз і прэтэнзій.
Верасень – полымя клёнаў, каштаны.
Дзён сонцаззянне – спадзеў на цяпло.
Помніш мяне ты, мой родны, каханы?
Бо забыццё – найвялікшае зло,
марам маім неадольны заслон.
Мара мая
Мара мая – з табой быць.
Гора маё – золь-маўчанне.
Ты падарыў мне настрой жыць.
Ты запаліў цуд-каханне.
Шчасце было так магчыма!
Мы б свой сусвет збудавалі.
Ды за маімі плячыма
ўсе, хто душу прадавалі.
Любы – агмень векапомны.
Я не суджу – адпускаю.
Ты быў нібы сонца промнем.
Што закахалася – каюся.
* * *
Вочы твае з зелянінаю караю.
Чар – васільковая глыбіня.
Без усялякага каментарыя
ведаю, што закаханая я.
Мне не хапае паглядаў тваіх,
вуснаў і постаці любай.
Бо без цябе кожны мройлівы ўздых
поўны смяротнае згубы.
Зможам пражыць паасобку, павер,
стрэцца сам-насам са смерцю.
Толькі з табой чую музыку сфер,
толькі табе кон даверыцца.
Ты – Вечнасць
(залатое сячэнне перавернутае)
Я мару пра букет валошкаў ад цябе…
Пішу табе лісты. Хачу сустрэчы.
Даўно не бачыла. Сумую па табе
і згадваю пра фразы, рухі, рэчы.
Апанавана сутнасцю тваёй.
Ці ж ты не бачыш: не магу забыцца!
Прабач мне мой мілосны неспакой.
Я не хачу, каб ты быў толькі “быццам”.
Калі забуду і знайду замену,
пазвоніш ты, запросіш на сустрэчу.
Я ацаню і ўвагу тваю, й смеласць
і не змагу ў жаданні тым пярэчыць.
Ты – Сонца, сэнс жыцця, ты – Вечнасць…
Партрэт каханага мужчыны
(залатое сячэнне перавернутае)
Высокі – бы манументальны.
Смарагдава-карыя вочы.
Наіў першародна-крыштальны.
Да ведаў дакладных ахвочы.
Пагляд то задумны, то зімны.
А вусны – пяшчотаю поўны.
Раздвоенасць на падбароддзі мне
здаецца “разынкай” чароўнай.
Партрэт маёй мары мужчыны –
найлепшы, найлюбы, прыгожы.
Ён лёгкасць і свята, прычына
жыць сэрцам: яно дапаможа.
…Красою тваёй пераможана!..
* * *
Калі сыходзяць людзі – адпускай
у іншасвет, да іншых дамаў.
Не асуджай, не наракай:
жыццё не рай, усё складана.
Каб Твой прыйшоў – хай сыйдуць тыя.
Ён будзе, бо яго ты варта.
Часы настануць залатыя.
…Пра гэта мне сказалі карты…